Tarık Tufan, günümüz yazarlarına karşı ön yargılarımı yıkan adam. Yazarın,yayımlanmış yedi kitabı var. “Beni Onlara Verme” son kitabı, benim ise Tarık Tufan’dan okuduğum ilk kitap.

Yazar, Beni Onlara Verme adlı kitabında Fatih’de bir mahalleyi, o mahallede sıkışıp kalmış insanları 41 ayrı hikâye ile anlatmaktadır.41 hikâye, 41 acı olay…

Bir oğlunu şehit vermiş,tek avuntusu evinin çatısında kuş beslemek olan ve bütün kuşlarına kaybettiği oğlunun adını veren, küçük oğlunun bir kızı sevmesi sonucu kızın ağabeyleri tarafından bütün kuşları vurulup tüyleri havada uçuştuğu sırada “Murat Murat“diye inleyen bir babayı, Kuşçu Hüseyin’i…

Beni Onlara Verme

Peygamber adı duyduğunda, Hatice annemiz denildiğinde hüngür hüngür ağlayan, parası olmadığından hacca gidemeyen ama her sene müftülüğe hac seminerlerine giden, gözleri yaşlı hacı adaylarını izleyip evinin yolunu tutan Gülseren teyzeyi… 15 Temmuz gecesi Saraçhane’de vurulan geride gözleri yaşlı bir eş, yetim üç çocuk bırakan Erkan Pala’yı; Fırtına Cemal’i, Zerrin’i, Komiser Esad’ı, Cesur’u tanıdıkça nefes almaya,şükür etmeye ihtiyaç duyuyorsunuz. Tarık Tufan,  acıyı o kadar güzel tasvir etmiş ki her hikâyeden sonra kitaba biraz ara verip soluklanmak, nefes almak istiyorsunuz.

Dili sade, anlaşılması kolay, sıkılmadan okunabilecek ince bir kitap. Ben kitapta en çok son bölümü beğendim. Özellikle yazarın son cümlesini “Acımızı saçtığımız her yeri “yurt” edinme umudu var mıdır? ” diye soru sorarak  tamamlaması kitap bittikten sonra da bizi düşünmeye teşvik ediyor olması hoşuma gitti. İnsanın en iyi arkadaşları ölür mü? İyi arkadaşlarımız ölünce bizi avutacak, teselli verecek ne kalır bu vicdanı çalınmış hayatta ?

Beni Onlara Verme …

Yalnız Fatih’te bir  mahallede sıkışıp kalmış insanların değil, sokakta, parkta, avmde, yanımızdan tesadüfen geçenlerin hikâyesi…

Mihail Afansyeviç Bulgakov, 1891 yılında Kiev’de doğmuş. 1915 yılında Tıp Fakültesinden mezun olan Bulgakov, 1920 yılında bu mesleği yapmak istemediğine karar verip yazarlığa soyunmuş. Doktorluk yaptığı dönemdeki anılarını küçük hikâyeler şeklinde anlatıyor. O dönemin tıp dergilerinde de bu hikâyeler yer almış. Yazarın, elbette birçok kitabı var ancak Genç Bir Doktorun Anıları çok ilgimi çekti.

Genç bir doktorun anıları denildiğinde, insanın aklında bir sürü düşünce beliriyor. Çoğumuz hastaneye gittiğimiz de doktorların belirli bir tecrübeye ulaşmış olmasını isteriz. Yeni mezun olmuş veya henüz bir tecrübe edinme fırsatı bulamamış doktorlardan koşarak uzaklaşırız. Neticede sağlık, insanın sınanmaktan korktuğu en büyük şeydir.

Kitapta olaylar 1917 yılında Rusya’da geçiyor. İyi bir dereceyle mezun olan Bomgard, bir kasabaya doktorluk yapmak üzere gidiyor. Onu karşılayanlar Bomgard’ı gördüklerinde tedirginliklerini gizleyemiyor. Henüz çok genç ve hiçbir tecrübesi yok diye düşünüyorlar. Kaldı ki Bomgard’da böyle düşünüyor.

“Bir yıl geçti, yeni bir yıl daha geçecek ve bu da geçen yıl gibi bir yığın süprizlerle dolu olacak. Demek ki öğrenmeye boyun eğmek gerekiyormuş.” (S:85)

Kaldığı yerde ki kütüphaneden sürekli bilgilerini taze tutmaya çalışsa da her gelen vaka birbirinden o kadar farklı ki… Ne yapacağını şaşırıyor. Doktorlar bir branş seçerler ve ona göre ilerler ancak hayat Bomgard’a böyle bir seçenek sunmamış. Doğumdan diş çekmeye, soğuk algınlığından ameliyata… Karın kışın hiç dinmediği Rusya’nın soğuk havasında, sayısı hiç azalmayan hastalarla boğuşuyor. Üstelik bu hastaların türlü türlü batıl inançları var. İş dahada çıkmaza gidiyor!

Kitaptan Alıntı

“Askerin ağzının içinde büyük bir çatırtı oldu ve adam “Aaaaahhhh!” diye bağırdı. Ondan sonra elimin altında bir direnç kalmadı ve kerpeten kanla kaplı bir halde ve uçlarının arasında beyaz bir şeyle ağızdan dışarı fırladı. Gördüğüm karşısında yüreğim yerinden fırlayacaktı neredeyse; çünkü çıkan şey askerin azıdişinden, hatta herhangi bir dişten çok daha büyüktü. Önce bir şey anlamadım ama sonra neredeyse hıçkıra hıçkıra ağlayacaktım: Kerpeten gerçekten de upuzun köklü dişi sökmüştü; ama dişin ucunda bir de bembeyaz, pürtüklü, koca bir kemik parçası sallanıyordu.

“Çenesini kırdım.” diye düşündüm ve birden dizlerim boşaldı. Neyse ki ne sağlık memuru ne de ebeler vardı yanımda. Bir hırsızın hareketleriyle başarısızlığımın sonucunu gazlı beze sarıp cebime sakladım. Asker bir eliyle doğum koltuğunun, diğeriyle de taburenin bacağına sarılmış, iyice açılnış, aptallaşmış gözlerle bana bakıyor, oturduğu yerde sallanıyordu. Şaşkın şaşkın bir bardak potasyum permanganat solüsyonu verip, “Ağzını çalkala.” dedim.” (S:77)

Hikâyelerin anlatım dili, betimlemesi oldukça güzeldi. Çok akıcı bir kitaptı diyebilirim. Bazen okurken tebessüm ettim bazen de hastaların çektiği acılar karşısında içim sızladı. Ayrıca da bilmediğim birkaç terimi öğrenmemi sağladı.

Yazarın diğer kitapları hakkında bilgi edinmek için internette dolandığım sırada, bu kitabın 2012 yılında dizisinin yapılmış olduğunu öğrendim. A Young Doctor’s Notebook adlı dizinin başrolünde Daniel Radcliffe oynuyor. Bugün ona başladım. Bakalım hayallerimde canlandırdığım gibi mi yoksa değil mi göreceğim. Önce kitabı okuyun, sonra diziye başlayın. Daha keyifli oluyor, tavsiyemdir.

Han Kang, Güney Kore’nin Gwangju şehrinde doğmuş ancak on yaşından sonra Seul’de yaşamaya başlamıştır. Uluslararası Man Brooker Ödülüne Vejetaryen ile sahip olan yazar, aynı zamanda kitabının film olmasıyla da zirveye oturmuştur. Man Brooker; “Dünyanın en saygın edebiyat ödüllerinden biri. İngiliz Milletler Topluluğu veya İrlanda Cumhuriyeti vatandaşı olan yazarların, İngilizce olarak kaleme aldıkları eserlere verilir. 2005 yılından itibaren Man Booker Uluslararası Ödülü isimli başka bir ödül de tüm dünyadan seçilip değerlendirilen eserlere verilmeye başlanmıştır.” (Wikipedia)

“…Bir rüya gördüm.”

Vejetaryen, içerdiği anlam bakımından zengin, güzel bir kitaptı. Bir kadının maruz kaldığı şiddeti çok farklı şekilde aktarıyor hem de hiç sıkmadan! Kitap üç bölümden oluşuyor. Her bölüm, insanı oldukça hayrete düşürüyor. İlk bölüm ana karakterimizin eşinin gözünden anlatılıyor. Kahramanımız; gördüğü rüyalar yüzünden ansızın bir sabah vejetaryen olmaya karar veren bir kadın ve asla onu anlamak için çabalamayan, dinlemeyen insanlar çevresini sarmış. Burada toplum baskısı yoğun bir şekilde vurgulanmış.

Yazar, normalde et yerken bir anda vejetaryenliğe geçen karakterin gözünden et yemenin hissiyatını öyle bir betimlemiş ki bir an acaba bu satırları okuduktan sonra et yiyebilecek miyim diye düşündüm. İkinci bölüm ise ablasının eşi yani eniştesinin, üçüncü bölüm ise ablasının gözünden anlatılıyor. Her bölümün ayrı bir tadı vardı diyebilirim.

“Sen de diğerlerinden farklı değilsin. ”

“Bu da ne demek? Ben-”

“Kimse beni anlayamıyor. Doktorlar da hemşireler de hepsi aynı… Anlamaya bile çalışmayarak… sadece ilaç verip iğne saplıyorlar.”

Yonğhe’nin sesi yavaş ve kısıktı ama çok ciddiydi. Artık soğukkanlı olamayacağa benzeyen bir tondaydı. Kadın nihayet sabrı aştığından, içinde bastırdığı feryadı kopardı. 

“Sen! Öleceksin diye korkumdan böyle davranıyorum!” 

Yonğhe başını çevirerek yabancı bir kadına bakıyormuşçasına boş gözlerle baktı. Çok geçmeden ağzından çıkan soru onun son sözü olmuş, Yonğhe bir daha konuşmamıştı. 

“Neden, ölmek kötü bir şey mi?” (Vejetaryen,s:135)

Bu kitap şiddetin her türlüsünün insan hayatında ne kadar büyük yaralar açtığını gösteriyor. Şiddete maruz kalanlar bir süre sonra sağlıklı kalamıyorlar ve aynı zamanda şiddeti uygulayanlarda da bir sorgu sual başlıyor. Karşısındakine değil, kendine… Acaba öyle davranmasaydım şimdi böyle mi olurdu gibi… Zararın neresinden dönersen kârdır lafı vardır ancak onca şeyden sonra hatayı düşünüp fark etsen de tren kaçmıştır. Bazı şeyleri tamir etmek artık güçtür.

Bir insan psikolojisinin değişimini gözlemlediğim, farklı lezzette bir kitaptı benim için. Tavsiyemdir, iyi okumalar.